Rozdział II

~~§~~

Szokujące wieści często prowadzą do porządnego stanu oszołomienia. Chyba każdy o tym wie. Nic więc dziwnego, że Marco nadal nie umiał otrząsnąć się po tym jednym, krótkim zdaniu wypowiedzianym przez jego kuzynkę. Jakim cudem?

Stał teraz w kuchni parząc zieloną herbatę dla jednej z najważniejszych dziewczyn w jego życiu i przetrawiał to, co usłyszał kilkanaście minut temu. Czy aby na pewno nie padł ofierze kolejnego kawału z jej strony? Niemożliwe. Nigdy nie żartowali z takich tematów. To zbyt poważne, szczególnie jeśli chodzi o dziewczynę, która nie ma partnera.

Wziął kubek z parującym napojem w dłonie, po czym przeszedł do salonu. Podał naczynie brunetce ledwo znosząc jej stan i usiadł obok. Zaczął bawić się palcami nie do końca wiedząc, jak podjąć temat. Nigdy nie był w takiej sytuacji, a to z pewnością delikatna sprawa.

Kedro spojrzała na niego zapuchniętymi oczami, a w kącikach jej ust zakręcił się lekki uśmiech, który jednak nigdy nie wyszedł na światło dzienne.

- Dziękuję - szepnęła pociągając spory łyk. Ciepło od razu rozeszło się po jej ciele poprawiając samopoczucie. O wiele lepiej.

- Larry, jak to się stało? - spytał Reus patrząc na nią ze współczuciem. Nigdy nie życzył jej takiego losu.
Brunetka westchnęła i pokręciła głową. Ten temat zdecydowanie nie przychodził jej łatwo. Chciała o tym zapomnieć, mieć tą rozmowę już za sobą. Ale najpierw trzeba było ją odbyć.

- Od ponad dwóch lat nie miałaś chłopaka. Myślałem, że wiesz... nie bawisz się w to - mruknął blondyn zaciskając dłonie w pięści.
Niemka ponownie poczuła ukłucie w sercu i ten cholerny ból, kiedy nie wiesz, co masz robić. Nie obyło się również bez wstydu. Kolejne łzy spłynęły po jej policzkach niczym krople deszczu, który szalał teraz za oknem. Już nawet ich nie ocierała, w pewnym sensie przynosiły ukojenie. Wyładowywały złe emocje targające nią od samego rana dając lekką ulgę w zaistniałej sytuacji.

- Bo nie bawiłam się w to. Ta noc miesiąc temu była jedyną, jaką odbyłam z chłopakiem od trzech lat. I akurat wtedy zabrakło mi szczęścia. - powiedziała patrząc pod nogi. Nie miała odwagi spojrzeć w oczy swojego kuzyna. Nie po tym, co zrobiła. Zachowała się tragicznie, jak dziwka. Innego określenia nie znała, a to było całkiem słuszne. Dała się wykorzystać i porzucić jak zwykła szmata. Tyle w temacie.

- Jeśli już, to szczęścia zabrakło wam! - odparł Marco podkreślając ostatnie słowo. I nagle go olśniło. - Kto jest ojcem dziecka?

Dwudziestodwulatka zatrzęsła się cała na myśl o Mario. Nawet nie znała jego nazwiska. Niby co miała powiedzieć?

- Nie wiem o nim zbyt wiele - szepnęła zaciskając palce na kubku.

- Jak to? - spytał blondyn głupiejąc.

- Poznałam go tamtej nocy. Byłam pijana, nie panowałam nad sobą. I... stało się. - stwierdziła pociągając nosem. Pięknie, teraz nawet Marco się od niej odwróci.

Chłopak westchnął z chęcią podrapania się po głowie, po czym objął kuzynkę swoimi ramionami. Zdziwiona Larry spojrzała na niego załzawionymi oczami.

- Nie jesteś na mnie zły? Myślałam, że każesz mi iść na ulicę, czy coś takiego - załkała chowając twarz w jego koszulce.

- Nawet tak nie mów! Oczywiście, że nie jestem zły. Takie rzeczy się zdarzają. Szczególnie po pijanemu - westchnął głaszcząc dziewczynę po włosach. Nie mógł jej teraz zostawić, za bardzo ją kochał i chociaż nie pochwalał jej zachowania i z początku chciał jej przywalić, szybko opanował nerwy. Złość tylko pogorszyłaby sytuację.

Po chwili dobiegł ich dźwięk zamykanych drzwi. Zaraz później brzęk odkładanych kluczy dał znać o powrocie drugiego z mieszkańców tego domu, a kroki przywiodły ją do salonu. Na widok zapłakanej Kedro, Lexie zatrzymała się.

- Co się stało? - zapytała lekko zdziwiona. Jeszcze nigdy nie widziała jej w takim stanie. Bardzo lubiła Larry i mimo, że nie do końca były przyjaciółkami, to w gorszych chwilach zawsze mogły liczyć na pomoc z drugiej strony.

- Chodź, wytłumaczę Ci - Marco wstał z kanapy delikatnie odpychając od siebie Laurence. - Chyba, że ty chcesz...

- Nie, ja chciałabym zapomnieć. Jakbyś mógł to zrobić, byłabym wdzięczna - stwierdziła po raz setny tego dnia ocierając policzki ze słonej wody.

Chłopak wyprowadził swoją narzeczoną do kuchni tak, aby brunetka nie musiała słuchać całej tej historii jeszcze raz. Za to Larry wyjęła telefon z kieszeni i wykręciła numer przyjaciółki.

Do: Sarah

Muszę Ci coś powiedzieć. To ważne. Masz czas jutro wieczorem?

Szybko wcisnęła przycisk "wyślij", po czym zamknęła oczy. Zaczęła głęboko oddychać w celu uspokojenia. Otrząsnęła się dopiero po kilku minutach słysząc dźwięk przychodzącego sms-a.

Od: Sarah

Oczywiście, że mam. O 17:00 w parku? Jak zawsze? ;*

Larry odpisała krótkie "niech będzie" i schowała komórkę tam, gdzie zawsze. Nie miała humoru, aby wypisywać durne emotikony. Kiedyś nie umiała wysłać wiadomości bez niej, wydawała jej się taka pusta, bez życia. Teraz wszystko się zmieniło.

Siedziała sama przez kilkanaście minut. Czas wlókł się niemiłosiernie, a ona coraz bardziej chciała wiedzieć, o czym para tak długo dyskutuje. Wreszcie nadeszło zbawienie i Reus ze swoją narzeczoną stanęli obok niej.

- Pomożemy Ci - stwierdziła Lexie z uśmiechem.

- Jak to pomożecie? - dudziestodwulatka nawet nie przemyślała tego pytania.

- Przecież nie zostawimy Cię samej z dzieckiem. Dzisiaj zostaniesz na noc, a jutro wprowadzisz się do nas. Co ty na to? - Marco wydawał się zachwycony wypowiadając te słowa.

- Nie mówicie poważnie - odparła patrząc na nich zdezorientowanym wzrokiem.

- Larry, jesteśmy rodziną. Musimy sobie pomagać. Znalazłaś się w gorszej sytuacji. Dopóki maluch nie podrośnie, zamieszkasz z nami. I nie ma innej opcji! - oznajmił blondyn kładąc dłoń na jej ramieniu.

Dziewczyna nie wierzyła w to, co przed chwilą usłyszała. Czy to sen? Jakiś koszmar i zaraz obudzi się z powrotem w swoim mieszkaniu, zadowolona z życia, szczęśliwa?

Nie, zdecydowanie tak teraz będzie wyglądało jej życie. Macierzyństwo, pomoc ze strony przyjaciół. Zupełnie inaczej wyobrażała sobie założenie rodziny.

- W porządku. Nawet nie wiem, jak wam dziękować - poczuła ulgę, że nie zostanie sama. Wiedziała, że popełniła fatalny błąd, którego już nic nie naprawi. Teraz musiała ponieść konsekwencje swoich czynów i z podniesioną głową iść dalej przez życie. Cieszyła się, że rodzina jest przy niej i będzie ją wspierać. Że nie zostanie sama z dzieckiem.

Na Marco i Lexie zawsze można było liczyć.

***

Ciemne chmury za oknem i krople deszczu obijające się o szybę wprawiały wszystkich w ponury nastrój. Brzydka pogoda zwykle nie zachwyca i nie ma się co dziwić. 

Mario siedział na kanapie w salonie swojego domu z pudełkiem lodów na kolanach. W dłoniach trzymał łyżkę do zupy, którą aktualnie wbijał w mocno zmrożony, truskawkowy deser. Oglądał komedie romantyczną z dość sporym zażenowaniem malującym się na jego twarzy. Nigdy nie był fanem tego typu filmów, ale dzisiaj coś go napadło.

Włożył do ust łyżkę z lodami, po czym skrzywił się dość mocno. Na ekranie była któraś z kolei scena łóżkowa, a za takimi zdecydowanie nie przepadał. Chciał romans z komedią, dostał nieśmieszny chłam i ciągłe migdalenie głównych bohaterów. Co za idiotyzm!

- Boże, człowieku, ty nawet romantyczny nie jesteś! - krzyknął z pełną buzią wymachując brudnym sztućcem. 

Zirytowany wywrócił oczami, kiedy przerwał mu dźwięk telefonu. Wygrzebał urządzenie ze sterty poduszek, spojrzał na wyświetlacz. "Erik". Czego ten człowiek znów od niego chciał?!

- Siema stary, jak leci? - powitał go rozweselony blondyn.

- No siema, nie taki stary znowu. Chcesz czegoś, że dzwonisz? - zapytał przełykając ślinę z lodami.

- Patrz! Jak ty mnie doskonale znasz - niemal widział kpiący uśmiech Durma, jaki teraz zagościł na jego twarzy. - Wyrwiesz się na jakąś imprezę wieczorem, czy znów mam iść sam? 

Mario westchnął dość głośno.

- Nigdzie nie idę, a już na pewno nie na imprezę - odparł lekko zirytowany. 

- Ej, co się z tobą dzieje? Odkąd poznałeś tą całą Larry nie ruszyłeś się nigdzie. Ewentualnie do Marco, czy na trening. Skontaktowałeś się z nią wreszcie, czy mam wynaleźć Ci jej numer? - piłkarz wypowiedział te słowa z wyrzutem. 

- Pamiętasz, co się stało tamtej nocy? - syknął Götze zdenerwowany. Aż wstyd było mu to wszystko wspominać. 

- A no pamiętam. Niesamowite przeżycia łóżkowe! - krzyknął blondyn z sarkazmem. Był delikatnie mówiąc ogromnie zazdrosny, gdyż dziewczyna na wstępie mu się spodobała.

- Przymknij się! Nic nie rozumiesz? Ja jej nawet nie znałem! Nie wiem, jak się nazywa, gdzie mieszka, czy w ogóle jest stąd. To nie może się powtórzyć, rozumiesz?! Miesiąc temu byłem idiotom, nie dopuszczę do tego po raz kolejny! - powiedział szatyn ściskając łyżkę z całej siły. 

- Co, nie możesz o niej zapomnieć? - klubowa trzydziestka-siódemka wcale się nie dziwiła. Sam do tej pory myślał o niej, próbował wykombinować coś, by znów ją zobaczyć. Od trzech tygodni kręcił się w okolicach tamtego klubu licząc na ponowne "przypadkowe" spotkanie, jednak wszystko na nic. Larry się nie pojawiła.

Z kolei Mario nie wytrzymał. Rozłączył się, rzucił telefon na kanapę, po czym usiadł bezwładnie na podłodze. Faktycznie, ta dziewczyna miała w sobie coś niesamowitego. Była piękna, zabawna i przyjacielska. Wspaniale całowała. I musiał przyznać, że ta noc była najlepszą, jaką w życiu przeżył. 

Ale czuł się potwornie z myślą, że zachował się jak totalny dupek. Jak mógł zrobić coś tak beznadziejnego? Przecież odbył wcześniej setki imprez i na żadnej nawet nie pocałował dziewczyny, którą znał tak krótko. Co wydarzyło się tym razem?

Walnął się w czoło otwartą dłonią i obiecał sobie, że już nigdy nie zrobi czegoś podobnego. Najlepiej trzymać się z dala od wszystkich imprez, na których nie ma Reus'a. On na pewno nie pozwoliłby mu zachować się tak nieodpowiedzialnie.

Mario musiał przyznać, że bez przyjaciela nie przeżyłby zbyt długo.
_______________

Właśnie tak prezentuje się dwójeczka. Trochę Mario, trochę Larry dla urozmaicenia. 

Mi się średnio podoba, ale decydujący głos należy do Was. I dziękuję za tak liczne pozytywne opinie, to motywuje. Nawiasem do tego, że dodałam ten rozdział dwa dni wcześniej ;))

Trójka najprawdopodobniej pojawi się w piątek (ewentualnie czwartek lub sobotę), wiecie, zależy od motywacji.

A teraz Was zostawiam, mam nadzieję, że się podoba.