Rozdział VI

~~§~~

Ten stan, kiedy twoje nogi odmawiają posłuszeństwa, a mózg pracuje na najwyższych obrotach myśląc co zrobić, by płynnie wyjść z niezbyt przyjemnej sytuacji zdecydowanie nie należy do ulubionych. Każdy człowiek stara się unikać tego typu zajść, jednak czasami są one nieuniknione. Zwyczajnie przychodzą by nas pogrążyć, wyznać prawdę, którą ukrywaliśmy przez jakiś okres. Najczęściej nie kończy się to szczęśliwie. 

Larry spojrzała na swojego kuzyna zbolałym wzrokiem. Niepotrzebnie się odzywała, mogła to zostawić dla siebie. Jednak nie potrafiła zapanować nad własnymi strunami głosowymi, wypowiedziała te słowa automatycznie, niczym maszyna pracująca dzień i noc, przyzwyczajona do wykonywanych danych czynności. 

- Skąd go znasz? - spytał Reus nie ukrywając zdziwienia. 

Brunetka przełknęła ślinę w nadziei, że sporych rozmiarów gula, która utknęła niespodziewanie w jej gardle zniknie. Oczywiście nic z tego nie wyszło.

- Z imprezy - ledwo wypowiedziała te słowa. Szeptała, ale doskonale wiedziała, że towarzysząca im dwójka także słyszy tę krępującą konwersację.

- Jak to z imprezy, jakiej imprezy? 

Blondyn zaśmiał się ironicznie wymachując ramionami i po chwili zamarł z jedną ręką uniesioną ku górze. Skojarzył fakty.

- Ty chyba nie chcesz mi powiedzieć, że to... - wskazał na brzuch dziewczyny. Jego oczy przybrały wielkość spodków do kawy, a kiedy ujrzał ogarniający ją smutek wiedział, że odpowiedź nie może być inna. Delikatnie przytaknęła.

W tej chwili dowiedział się co to znaczy emanować złością. Spojrzał z żalem w kierunku przyjaciela. Jak to się stało? Nie mógł uwierzyć, że Götze należy do tej niechlujnej części społeczeństwa. Wyrywanie panienek na jedną noc nie jest mile widziane. I pewnie wybaczyłby mu, gdyby to nie była jego kuzynka. Ale już nawet nie o to chodziło. Czuł się zwyczajnie zdradzony, wyśmiany. Myślał, że nie mają przed sobą tajemnic, w końcu byli przyjaciółmi, najlepszymi, jakich można było zaobserwować w BVB od bardzo dawna. Wszystko robili razem. Na treningach trzymali się ze sobą, bardzo rzadko byli w przeciwnych drużynach podczas ćwiczeń. Żartowali, wygłupiali się, robili kawały reszcie, jak i sobie nawzajem. A teraz okazywało się, że jak widać wcale nie było tak idealnie. 

Marco mierzył wzrokiem kolegę z boiska wywołując w nim dziwne ciarki. Mario nie wiedział, o co chodzi, ale twardo patrzył w oczy blondyna, by nie okazywać słabości. Fakt, pragnął uciec jak najdalej stąd, jednak nauczono go, że jeśli nabroił, trzeba przeprosić i pomóc. Krótko mówiąc chciał ponieść konsekwencje tej nocy sam, odebrać brzemię z ramion Kedro i unieść je w pojedynkę. Szkoda tylko, że nie wiedział, w jak poważnej sytuacji się znalazł. 

Reus z kolei czuł potrzebę wykonania jakiegoś czynu. Musiał zareagować, jakkolwiek. A może powinien zostawić tę sprawę przyszłym rodzicom do rozwiązania? Za późno, już i tak się w to wkręcił. Ruszył w kierunku szatyna z zaciśniętymi pięściami, kiedy poczuł lekki opór. Odwrócił się szybko i zobaczył Larry trzymającą go za koszulkę. W jej oczach było pełno łez, widział ból, jak i to, że czuła się winna. Ale ona nic nie zmieni, jej cierpienie da naprawdę niewiele, może tylko lżej potraktuje tego patałacha.

- Daj spokój - szepnęła trzęsącym się z nadmiaru emocji głosem. 

Piłkarz pokręcił głową. 

- Nie mogę.

- To chociaż nic mu nie mów - poprosiła zaciskając powieki. 

- Sama to zrobisz - mruknął, po czym wyrwał kawałek materiału z dłoni brunetki. 

Ponownie ruszył ku Mario. Czuł, że zaraz wybuchnie i nie będzie miło. Wolałby, żeby nie było przy tej scenie osób trzecich, jednak nic na to nie mógł poradzić. W jego głowie twardo siedziała chęć pomszczenia bólu swojej kuzynki.

Nie ukrywając pogardy, jaką darzył w tej chwili zawodnika Borussi jednym, płynnym ruchem wymierzył prawy sierpowy i poczuł, jak jego kostki w dłoni obijają się o szczękę przyjaciela. Sprawił sobie tym niemały ból, ale większość nieprzyjemnych emocji uleciała. A przecież do tego dążył. 

Götze cofnął się kilka kroków ledwo unikając bliskiego spotkania z podłogą. Kurczowo trzymał się za twarz i z przerażeniem stwierdził, że krwawi. 

- O co Ci chodzi?! - krzyknął z wyrzutem. Chyba nawet nie musiał pytać, odpowiedź stała kilka metrów z tyłu zasłaniając usta z przerażeniem. 

- Ty się jeszcze zastanawiasz?! Przespałeś się z moją kuzynką nawet jej nie znając! - wydarł się Marco pogrążony w furii. Czekał, aż reszta negatywnych emocji z niego wypłynie, a jak widać nikt nie miał najmniejszego zamiaru mu przerywać. - Jesteś dupkiem, wiesz?! Skazą naszego narodu! Idiotom niewartym takiej wspaniałej dziewczyny, tępakiem! Myślałem, że nie bawisz się w takie rzeczy!

- Bo tego nie robię. To był pierwszy i ostatni raz - szepnął patrząc prosto w oczy wkurzonego towarzysza. Nie mógł wyrazić w tej chwili słabości. 

- Tu już nawet nie chodzi o to, rób co chcesz! Możesz z nią być, sypiać, całować się czy przyjaźnić i nic mi do tego! - w oczach piłkarza zagościły łzy. Klubowa dziesiątka jeszcze nigdy nie widział go w takim stanie. - Boli mnie to, że nie wiedziałem. 

Następnie odwrócił się na pięcie, wziął głęboki oddech i wyszedł trzaskając drzwiami. 

Lexie patrzyła to na jedno, to na drugie nie do końca rozumiejąc, co się właśnie stało i zakłopotana wskazała na miejsce, w którym chwilę temu zniknął Niemiec.

- Jeśli nie macie nic przeciwko, pójdę go poszukać. 

Nie czekając na odpowiedź poszła w ślady narzeczonego. Chciała dać im rozwiązać sprawę w samotności, pozwolić na wyjaśnienie zaistniałej sytuacji. 

Larry z kolei czuła się niczym wyrzutek dryfujący po Oceanie. Nogi załamywały się pod nią, nie były w stanie utrzymać ciężaru ciała, a w głowie huczało od coraz to nowych słów nawiedzających jej myśli. Ból ogarniający duszę był niemal nie do zniesienia, ale musiała sobie jakoś poradzić. Zraniła wszystkich dookoła jednym, głupim występkiem, a naprawdę tego nie chciała. Najchętniej cofnęłaby się w czasie i nie pozwoliła Sarze podejść do facetów siedzących pod ścianą ten miesiąc temu. Teraz pewnie chłopaki bawiliby się w najlepsze, a ona rozmawiałaby z przyjaciółką przez telefon rozprawiając na temat nowo zakupionej książki. Musiała się jednak wziąć w garść. Delikatnie potrząsnęła głową ze świadomością, że powinna zadać szatynowi dobijający cios. Wyjęła z opakowania leżącego na parapecie chusteczkę higieniczną i podeszła do stojącego niczym słup na drodze piłkarza. Posadziła go na kanapie, po czym zaczęła ścierać krew plamiąca jego jasną koszulę. Robiła to ostrożnie, żeby nie sprawić mu zbyt wiele bólu, ale mimo wszystko co jakiś czas dało się usłyszeć ciche syknięcia.

- Dziękuję - szepnął.

Kedro uśmiechnęła się delikatnie. 

- Nie ma za co. Przesadził, nie powinien tak reagować - stwierdziła obserwując czubki swoich butów. Nie umiała spojrzeć mu w oczy, nie teraz. Wiedziała, że należało powiedzieć mu o ciąży jak najszybciej, jednak coś ją powstrzymywało. Jakaś bliżej nieokreślona siła sprawiała, iż nie była w stanie poruszyć tego tematu. Ani żadnego innego. 

- To moja wina. Powinienem mu powiedzieć - odparł ukrywając twarz w dłoniach. - Wszystko zepsułem. Serio jestem jakiś niedorobiony. On mi nie wybaczy. 

- Daj spokój, porozmawiam z nim - szepnęła Larry z wyraźnie słyszalnym w jej głosie współczuciem. 

Mario uśmiechnął się lekko. Jakby to coś dało. Ale musiał przyznać, że jedna rzecz nadal go dręczyła.

- Dlaczego mu powiedziałaś? - spytał spoglądając na nią.
To znalazła się w punkcie bez wyjścia. Przynajmniej takie miała wrażenie.

- Miałam powód - odparła wymijająco. 

- Jaki?

Najwidoczniej los bardzo chciał poinformować Götze o jej macierzyństwie.

- Teraz będziesz mnie o to obwiniał? - mruknęła nieprzyjemnym tonem. Nie chciała tego, ale też nad tym nie panowała. Słowa jakby same wypływały z jej ust, co zdarzyło się nie pierwszy raz. Niestety... O ile łatwiejsze byłoby nasze życie, gdybyśmy nie podejmowali żadnych pochopnych decyzji. 

- Nie będę. Chciałbym wiedzieć, tylko tyle - speszył się delikatnie.

Niemka wzięła głęboki oddech i pokręciła głową. Po jej policzkach potokiem zaczęły spływać łzy i w geście bezradności zakryła twarz. Musiała to wreszcie z siebie wydusić, inaczej będzie jeszcze ciężej. 

Götze nie wiedział, jak się zachować. Nie rozumiał, dlaczego brunetka tak nagle się rozpłakała. Przecież sprawa z Marco jej nie dotyczy.

- Jestem w ciąży - szepnęła tak cicho, że szatyn ledwie usłyszał te słowa. I musiał przyznać, zrobiły na nim niemałe wrażenie. Ze zdziwienia otworzył usta, a kiedy zorientował się, jak beznadziejnie musi to wyglądać, od razu je zamknął.

Przychodząc tutaj zdecydowanie nie myślał nad takim rozwojem wydarzeń. Bo ile razy na świecie zdarzyło się komuś na kolacji u przyjaciela dostać w twarz i dowiedzieć się, że za kilka miesięcy zostanie tatą? Dlaczego był taki głupi? Czemu ta noc skończyła się aż tak tragicznie? Mógł pomyśleć tysiąc razy zanim to się stało, ale tego nie zrobił. I teraz ma skutki swojej zabawy.

Patrzył na nią i nie wiedział, co powiedzieć. Nigdy nie myślał o założeniu rodziny, ostatnią dziewczynę miał kilka lat temu, a rozstanie z nią było tak paskudne, że zrezygnował z bycia mężem i ojcem. Uważał, że nie było mu to pisane. Zresztą nie byłby dobrym rodzicem. A teraz życie stawia go przed trudną sytuacją. Tak naprawdę nie miał wyjścia. A raczej nie chciał nawet myśleć o tym, że mógłby ich zostawić. 

- Co zamierzasz? - wydusił wreszcie.

- Urodzę je i wychowam. Marco powiedział, że mi pomoże - mruknęła instynktownie dotykając dłonią dolnej części swojego brzucha. 

Dwudziestodwulatek uśmiechnął się na ten widok. Miłość, jaką dziewczyna obdarzała tą małą istotkę wewnątrz siebie była niesamowita!

- Wychowamy je razem. Chcę być jego ojcem - odparł ocierając delikatnie policzki brunetki.

Lurence tylko pokiwała głową, a z jej ust wydobyło się ledwo słyszalne "dobrze". Starania piłkarza poszły na marne, bowiem kolejne łzy spłynęły w dół, tym razem ze szczęścia. Nie bezradności czy smutku, jak poprzednie.

Chłopak  objął ją swoimi ramionami, a ona położyła głowę na jego torsie powoli się uspakajając. Wreszcie całość powoli zaczynała iść w dobrym kierunku.

- Przepraszam za wszystko - powiedział chłopak czując, że sam zaczyna płakać. Zbyt wiele emocji jak na jeden wieczór. Nienawidził tego uczucia, kiedy słona woda napływała do jego oczu w celu wydostania się na zewnątrz, ale w tej chwili nic nie mógł z tym zrobić. Powoli odsunął się od niej z cieniem uśmiechu i najdelikatniej jak tylko potrafił przejechał kciukiem najpierw po jednym jej policzku, później po drugim w celu otarcia skóry ze słonych łez.

- Ja też przepraszam - szepnęła, chociaż dobrze wiedziała, że żadne nie miało za co. Wbrew pozorom dali sobie niewyobrażalne szczęście.
- No to będziemy rodzicami - oznajmił rozpromieniony.
Larry tylko pokiwała głową i poszła w jego ślady unosząc kąciki ust ku górze. Teraz musiała przekonać do tego wszystkiego Marco. A to nie będzie łatwe zadanie.
_______________
Pisałam ten rozdział w kółko słuchając świątecznych piosenek i nie wiem, czy czegoś nie zepsułam. Czytałam go cztery razy i coś mi nie pasuje, ale kompletnie nie wiem, co;/ Jednak bardzo łatwo mi się go tworzyło. Uwielbiam pisać o Mario, taki słodki gagatek ;))
Trochę skłóciłam naszych przyjaciół, jednak wyjścia nie miałam. Albo raczej nie chciałam mieć. Teraz tylko dodać Durma i będzie wspaniale *-* Tak więc zostawiam Was z tak bardzo wyczekiwanym rozdziałem. Götze już wie, będzie tatusiem i czuje się z tym w miarę dobrze. Chyba...
Dziękuję też wszystkim czytelnikom za niesamowite pokłady motywacji. Całuję i do zobaczenia!;**